صفویه کارهای خوب و بد فراوانی انجام داد اما کاری که نمی توان بر صفوی ها
بخشید انحرافی بود که در مفهوم تبری ایجاد کردند. شیعه که در این دوره از
حالت اپوزیسیون به یک پوزیسیون سیاسی وارد شد متوجه شد که تبری در معنای
قدیم آن یعنی برائت از هر ظلم و جور و ایستادن و سر به ناآرامی گذاشتن در
برابر هر نااهل، دیگر پاسخگوی شرایط حاضر نیست و مصالح نظام اقتضا میکند که
سکوت کنیم. برای همین تبری تقلیل پیدا کرد به فحش و بد و بیراه به یکی دو
نفر تاریخی که استخوانهایشان هم پوسیده است.
ما هم به عنوان فرزندان
خلف آنها علاوه بر آن که همین خط را ادامه دادیم انحراف دیگری را هم در بحث
تولی به وجود آوردم. تولی بر هر که در برابر ظلم بایستد را به محبت نیم
بند و مصنوعی در مورد کسانی که تنها معتقد به عدم تکتف و قایل به جهر در
صلاه هستند خلاصه کردیم. البته همین محبت مصنوعی الان با نفحات نحس حضرات
ملی گرایان کور در حال زایل شدن است.
همین مساله در موضوع مهدویت نیز شمول و جریان دارد.